szpitalnie, kulinarnie...

Na początek o moim szpitalnym życiu.
Wczoraj skończyłam pierwszą część stażu, czyli anestezjologię i intensywną terapię. Te trzy tygodnie minęły mi z jednej strony bardzo szybko i jest mi przykro, że musiałam opuścić oddział, bo bardzo szybko przywiązuję się do ludzi i na pewno bardzo będzie mi brakować niektórych osób, z którymi spędziłam wiele godzin w ciągu ostatnich dni, a z drugiej - każdy dzień był ważny, każdy dzień celebrowałam, bo każdego dnia uczyłam się czegoś nowego albo utrwalałam umiejętności. Nie można powiedzieć, żebym po tych 3 tygodniach była ekspertem, ale na pewno czuję się już dużo pewniej, co mnie bardzo cieszy, pokonałam kilka swoich lęków, barier, a to chyba najbardziej lubię w codziennych wyzwaniach - to uczucie, kiedy jakaś czynność totalnie nas przeraża, a potem kiedy uda nam się to zrobić, okazuje się, że wcale nie jest aż tak strasznie jak się wydawało. Ja tak miałam z intubowaniem pacjentów - na fantomie wszystko super, ale kiedy trzeba było to zrobić na żywym człowieku -  wprawdzie już "uśpionym", ale jednak totalnie prawdziwym i żywym - byłam przerażona. Pierwszy tydzień zabierałam się do tego, jak ostatnia ofiara, bojąc się, że mocniejszym ruchem mogę zrobić komuś krzywdę. Na początku drugiego postanowiłam wziąć się w garść i wszystkie lęki zostawić poza murami szpitala. I udało się :) Okazało się, że kiedy przestałam się bać, kiedy przestałam myśleć, tylko zaczęłam działać - wszystko zaczęło przychodzić mi dużo łatwiej :)
I pojawiły się pierwsze małe sukcesy :)
Jednym słowem będzie mi brakować zarówno tego wszystkiego, czego się nauczyłam, co robiłam każdego dnia, jak i ludzi, których tam poznałam.
Kolejne 3 tygodnie stażu, to czas przeznaczony na SOR, w którym czuję się jak w domu - i na którym pierwszy dyżur miałam już w sobotę - spędziłam tam równo 12 godzin - czas, który mija bardzo szybko, ale w czasie którego człowiek na każdym kroku albo uczy się czegoś nowego, albo powtarza wiadomości wyniesione ze studiów. Lubię takie miejsca, w których czuję się jak u siebie, czuję się na właściwym miejscu - i tak po 3 tygodniach poczułam się na bloku operacyjnym, po stronie anestezjologicznej, i tak też od 2 lat czuję się na SORze :)

W tym tygodniu - poza pracą - dzięki przemiłemu zaproszeniu wybieram się na premierę "Don Juana" Moliera w jeleniogórskim teatrze. Zapowiada się ciekawa sztuka :) A zaraz potem koncert jazzowy w Kwadracie - Michał Kapczuk Trio - połączenie jazzu tradycyjnego z nowoczesnym. Już nie mogę doczekać się soboty :))

Na koniec kulinarnie - potrawa wymyślona przez Jordana, która okazała się przepyszną kolacją - bardzo sycącą :)

Składniki:
- duże bułki (tu akurat poznańskie) albo krótkie bagietki
- 30 dag sera żółtego
- 30 dag boczku
- 1 cebula
- natka pietruszki
- 6 jajek

Zaczynamy od "wypatroszenia" bułek. Ser żółty ścieramy na tarce o grubszych oczkach, cebulę i natkę szatkujemy, boczek kroimy w kostkę i podsmażamy. Wszystkie składniki mieszamy z jajkami, przyprawiamy solą i pieprzem i umieszczamy w bułkach.
Pieczemy w temp 180 stopni 20-30min.

A dziś mam pierwszy dzień wolny i wieczorne spotkanie z moimi kolegami i koleżankami stażystami :) Polubiłam te nasze cotygodniowe spotkania :)